پاسخ
این شبهه از ترفتند قدیمی دین ستیزان استفاده کرده است؛ یعنی ایجاد تقابل بین ارزش های اخلاقی.
توضیح اینکه ایجاد تقابل بین کمک به فقرا مثلاً و انجام عبادات و مناسک یک مغالطه نخ نما شده ای است که مخالفان به دلیل ضعف استدلال، دست از سر آن بر نمی دارند.
مگر کسی گفته است به فقرا رسیدگی نشود؟ مگر کسی گفته برای محرومین حمام و مدرسه ساخته نشود؟ اتفاقا اعتدال و تعقل حکم می کند که این ارزش ها باید در کنار یکدیگر محقق شوند. لذا قرآن کریم در صدها آیه قرآن، اقامه نماز و پرداخت زکات را در کنار یکدیگر قرار داده و اساساً کسانی می توانند دلبستگی خود به مال را از بین ببرند که با ارتباط مستمر با خالق هستی به خودسازی پرداخته باشند. از این رو از نظر قرآن کریم این نمازگزاران هستند که قسمتی از مال خود را به محرومان اختصاص می دهند: (همانا انسان حریص آفریده شده است؛ چون آسیبى به او رسد، بىتاب است، و هنگامى که مال و رفاهى] به او رسد، بسیار بخیل و بازدارنده است، مگر نماز گزاران، آنان که همواره بر نمازشان مداوم و پایدارند، و آنان که در اموالشان حقّى معلوم است، براى تهیدست و محروم؛ اِنَّ الْإِنسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا وَإِذَا مَسَّهُ الْخَیْرُ مَنُوعًا إِلَّا الْمُصَلِّینَ الَّذِینَ هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ وَالَّذِینَ فِی أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَّعْلُومٌ لِّلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ / معارج 20 تا 26)
بنابراین اتفاقا کیاست و تدبیر اقتضاء می کند که یکی از بهترین راه های مبارزه با فقر و محرومیت ترویج عبادت و بندگی و گسترش پایگاه های خداپرستی و تزکیه نفس است. در عمل هم مشاهده می شود که اغلب دانشجویانی که در طرحهای جهادی اعزام به مناطق محروم شرکت می کنند دانشجویانی هستند که تدین و تعبد آنها به مسائل عبادی بیشتر است. دانشجویانی که نمونه همه آشنای آن شخصی مانند شهید حججی است.
بی انصافی دیگر نویسنده این است که با تکرار عبارت به شکل های گوناگون در صدد القاء این نکته است که مذهبی ها در برابر مشکلات، دزدی ها و اختلاس ها واکنشی نشان نمی دهند. در حالی که به طور نمونه اگر تنها خطبه های نماز جمعه به عنوان اصیل ترین پایگاه مذهبی ها مورد تحلیل آماری قرار گیرد معلوم می شود که درصد و حجم مطالب اختصاص داده شده به این گونه مشکلات چندین برابر پرداختن به مسائلی همچون بی حجابی است.
در پایان تاکید می شود،
1-طبق آموزه های روایی (مانند روایت مشهور کاد الفقر ان یکون کفرا)، پرداختن به معیشت و مسائل اقتصادی چه بسا نسبت به مسائل فرهنگی اولویت هم داشته باشد چنانچه نام گذاری سالهای اخیر توسط رهبر انقلاب هم نشان دهنده تمرکز وجهه همت نظام به همین سمت است، اما این رویکرد هیچگاه به معنای نفی توجه به نیازهای معنوی، روحی و کمالی انسان نیست.
2- همچنین ادعا نمی شود دین داری مومنان بدور از هرگونه افراط و تفریط بوده و همه مومنان وظایف خود را از سر تشخیص وظیفه درست انجام می دهند اما مقصود شبهه افکنانی که این گونه متن ها را منتشر می کنند، نفی دین و آموزه های دینی است و استهزاء آن است
شما سعی کردید گوینده و نویسنده متن رو معاند و مغالطه گر معرفی کنید! درحالیکه در ادامه خودتون به سفارشات، روایات و قران مبنی بر رعایت وضع معیشت مردم اشاره میکنید . به نماز جمعه و اهمیت و اصالتش متذکر میشید !
ولی
از خودتون نمیپرسید آیا پونزده قرن حکومت اسلامی و چهل سال حکومت اسلام ناب محمدی زمان کمی هست برای اجرای اون سفارشات و فرمایشات ؟!؟
بقول اون مثال" اینهمه گوشت خوردی کو دنبه ت؟)
کو نتیجه رعایت و انجام اون فرمایشات دینی ؟؟